Een van de cateringmedewerkers is Martine Boermans. 'Er wordt op ons neergekeken', zegt ze 'Als de directeur binnenkomt weten de mensen niet hoe gauw ze gedag moeten zeggen, maar ons lopen ze straal voorbij. Terwijl ik denk: zonder ons zou er geen eten zijn. Of je nou universiteit of mbo hebt gedaan we zijn allemaal gelijk.'
Boermans werkte in uiteenlopende bedrijfsrestaurants, van fabrieken tot advocatenbureaus. Zodra mensen meer scholing hebben gehad, ontstaat dit probleem is haar ervaring. 'In fabriekskantines ben je gelijk en word je in de groep opgenomen.'
Ze laat weten dat het vooral mensen die tussen de wal en het schip belanden die dit gedrag vertonen. 'Ik weet niet hoe ik het netjes moet zeggen, maar die likken naar boven en trappen naar onder. Dan denk ik: wij kunnen er toch niets aan doen dat jij geen promotie hebt gekregen?'
Ook andere cateringmedewerkers doen in de reportage hun beklag over het gedrag van de bezoekers. Conny Canfferman laat weten dat verschillende bezoekers nog jatten ook. Ze zegt: 'Ik denk vaak: jullie verdienen het dubbele van wat wij verdienen. Wat zijn jullie eigenlijk zielig?' Madelon Meester de journalist die het verhaal schreef, trekt in de laatste zin van het artikel het boetekleed aan. Ze schrijft: 'Ja, wat zijn wij eigenlijk zielig.'
