De titel van het boek is ’23.477 Big Macs’, omdat hij begon met schrijven de dag nadat zijn schoonvader overleed, in januari 2006. Op die dag had hij precies 23.477 van de hamburgers van McDonald’s gegeten.
Het aantal weet hij precies, omdat hij van elke keer het bonnetje bewaart. De stapel papierwerk is opgeslagen in een kluis. ‘Ik heb mezelf beloofd elke dag een Big Mac te eten, hoe slecht de dag ook verloopt. Zo is de Big Mac het beste van de hele dag.’
‘Alles aan het dagelijks eten van een Big Mac is perfect: Ik hoefde nooit te koken, het was snel klaar, ik had het enkele minuten nadat ik uit m’n werk kwam, ik had nooit zin in iets anders…ik had mijn perfecte maaltijd gevonden, de stress van bedenken wat ik moest eten was over’, zegt hij over het begin van de verslaving.
Zijn obsessie begin op 17 mei 1972, en sindsdien heeft hij maar enkele dagen overgeslagen, tot zijn spijt. ‘Er was geen Big Mac op 13 augustus 1994…ik wist niet dat het moegelijk was 600 mijl (965 kilometer) te rijden zonder een McDonald’s tegen te komen’, schrijft Gorske.
De enige dag dat hij vrijwillig zijn bezoek oversloeg was de dag dat zijn moeder stierf. De reden voor de sterke band met zijn moeder was een agressieve vader, wat ook de oorzaak is van zijn dwangneurose. Die gaat overigens verder dan het dagelijkse bezoek aan McDonald’s: het boek heeft hij met één vinger getypt, met twee spaties tussen elk woord – zijn vrouw heeft handmatig alle spaties er weer uitgehaald voor het naar de uitgever ging, meldt Fdlreporter.com.
Zijn jarenlange obsessie bracht hem een aantal illustere records: ‘Tegen 1991 had ik in alle 26 grote honkbalstadions een Big Mac gegeten, in 1994 in alle 48 staten van het vaste land van de VS, in 2001 op alle 22 NASCAR racecircuits en in 2003 in alle 32 stadions van de Amerikaanse eredivisie Football.
