Amerongen smult in stijl van historisch happen

Ruim vierhonderd magen lieten zich zaterdag in Amerongen verrassen met een maaltijd zoals die 350 jaar geleden werd geserveerd. Uit de tijd dat cafetaria en afhaalpizza nog niet bestonden. Er valt niks te kiezen in het menu en het culinaire resultaat is geheel volgens de zeventiende-eeuwse keuken. Eten wat de pot schaft en het smaakt anders dan alledaags. Dat is niet aan iedereen besteed. Maar toch schuift Amerongen zaterdagavond maar wat graag aan bij het grietmaal. Vierhonderd liefhebbers laten zich door de twee plaatselijke restaurants Den Rooden Leeuw en Buitenlust verrassen met een historische hap.

Met z'n allen op de Laan bij het kasteel een bordje é la de verre geschiedenis verorberen. Een waarlijk dorpfeest waarbij de smaakpapillen en de dineretiketten onder vuur worden genomen.

De interesse voor het fenomeen is groot: vrijdag al waren alle vierhonderd deelname-kaarten verkocht. Tijdens de grietmarkt die zaterdagmiddag voorafgaand aan het maal op de Laan wordt gehouden, is de organisatie nog regelmatig bestookt met de vraag of er nog meegegeten kon worden. Jong en oud doen mee, al zijn de meeste deelnemers toch wel boven de veertig.

Zij die naast de kaarten hebben gegrepen en het thuis moeten doen met de 'heilige drie-eenheid' piepers-biefstukje-spinazi - en vooruit: met vla ná - hebben alle redenen tot balen. Het grietmaal bezorgt een paar honderd Amerongers immers een hartstikke leuke belevenis.

Mede dankzij het uitstekende zomeravondweer en de sfeerrijke locatie heeft de Amerongse Laan wel wat weg van een dorpsfeest in één of ander klein gehucht in Zuid-Frankrijk. Aan de lange tafels wordt er lustig op losgekeuveld, met de flessen wijn op de planken. De volksdansers zijn onderwijl op de klanken van de accordeon in de weer; en met bakfiets en bolderkarren worden de gerechten aangevoerd. Hooguit het jeu-de-boules en de vuurkorven ontbreken nog. En misschien een ridder te paard die de knagende menigte vanaf de rand van het plein in aanschouw neemt; of staat de hangjeugd-scooter die soms voorbijknettert daar symbool voor?

Voor het dorpsfeestgekeuvel was na half acht ook nog alle tijd, want een zeventiende-eeuwse maaltijd is in drie kwartier wel langs de keelholte.

Voor 12,50 euro kan geschept worden: rode en witte koolsalade, potpastey, gestoofde appeltjes en zoet brood. De potpastey is een soort goulash en vormt het hoofdaandeel op het bord. Mes en vork behoorden ruim drie eeuwen geleden nog niet tot het bestek: eten doe je met de lepel en daarmee basta.

Vooral aan het brood zal menig Ameronger hebben moeten wennen, terwijl alleen culinaire barbaren de heerlijke gestoofde appeltjes opzij hebben geschoven. Maar smaken verschillen en dat laten vooral de jeugdige Amerongers die zijn aangeschoven blijken. Ze zitten met een man of twaalf aan één tafel. En na de eerste hap wordt de inhoud van een stuk of elf borden rechtstreeks op het bord van de enige die het wel smaakt geschoven. De jonge massa prijst zich gelukkig met het feit dat het bier slechts één euro kost. En er is zelfs - mede dankzij de scooter - een uitvlucht anno 2003. Want terwijl de andere 390 grietmaalgenieters hun zeventiende-eeuwse hapjes nog op de tong proeven, komen de pizza en de patatbestelling al aangereden. Grietmaal toch maar als frietmaal.

Met z'n allen op de Laan bij het kasteel een bordje é la de verre geschiedenis verorberen. Een waarlijk dorpfeest waarbij de smaakpapillen en de dineretiketten onder vuur worden genomen.

De interesse voor het fenomeen is groot: vrijdag al waren alle vierhonderd deelname-kaarten verkocht. Tijdens de grietmarkt die zaterdagmiddag voorafgaand aan het maal op de Laan wordt gehouden, is de organisatie nog regelmatig bestookt met de vraag of er nog meegegeten kon worden. Jong en oud doen mee, al zijn de meeste deelnemers toch wel boven de veertig.

Zij die naast de kaarten hebben gegrepen en het thuis moeten doen met de 'heilige drie-eenheid' piepers-biefstukje-spinazi - en vooruit: met vla ná - hebben alle redenen tot balen. Het grietmaal bezorgt een paar honderd Amerongers immers een hartstikke leuke belevenis.

Mede dankzij het uitstekende zomeravondweer en de sfeerrijke locatie heeft de Amerongse Laan wel wat weg van een dorpsfeest in één of ander klein gehucht in Zuid-Frankrijk. Aan de lange tafels wordt er lustig op losgekeuveld, met de flessen wijn op de planken. De volksdansers zijn onderwijl op de klanken van de accordeon in de weer; en met bakfiets en bolderkarren worden de gerechten aangevoerd. Hooguit het jeu-de-boules en de vuurkorven ontbreken nog. En misschien een ridder te paard die de knagende menigte vanaf de rand van het plein in aanschouw neemt; of staat de hangjeugd-scooter die soms voorbijknettert daar symbool voor?

Voor het dorpsfeestgekeuvel was na half acht ook nog alle tijd, want een zeventiende-eeuwse maaltijd is in drie kwartier wel langs de keelholte.

Voor 12,50 euro kan geschept worden: rode en witte koolsalade, potpastey, gestoofde appeltjes en zoet brood. De potpastey is een soort goulash en vormt het hoofdaandeel op het bord. Mes en vork behoorden ruim drie eeuwen geleden nog niet tot het bestek: eten doe je met de lepel en daarmee basta.

Vooral aan het brood zal menig Ameronger hebben moeten wennen, terwijl alleen culinaire barbaren de heerlijke gestoofde appeltjes opzij hebben geschoven. Maar smaken verschillen en dat laten vooral de jeugdige Amerongers die zijn aangeschoven blijken. Ze zitten met een man of twaalf aan één tafel. En na de eerste hap wordt de inhoud van een stuk of elf borden rechtstreeks op het bord van de enige die het wel smaakt geschoven. De jonge massa prijst zich gelukkig met het feit dat het bier slechts één euro kost. En er is zelfs - mede dankzij de scooter - een uitvlucht anno 2003. Want terwijl de andere 390 grietmaalgenieters hun zeventiende-eeuwse hapjes nog op de tong proeven, komen de pizza en de patatbestelling al aangereden. Grietmaal toch maar als frietmaal.