Rob Wagemans, als architect lid van het creatieve team van de club, mag de mens graag op het verkeerde been zetten. Zo bedacht hij ook de nieuwe 'doggybag' voor het etablissement in San Francisco: een blik met hondenvoer van de Supperclub Dog Division. ,,In de Verenigde Staten is het heel normaal om in een restaurant het eten dat voor de hond overblijft, mee naar huis te nemen. Waarom dan niet gewoon een blik hondevoer bij de uitgang meegeven'', vroeg Wagemans zich af.
Het succes van de Supperclub, die begin volgend jaar vijftien jaar bestaat, is al flink uitgewaaierd. Overal komen mensen vandaan die met de flappen zwaaien en eigenaar Bert van der Leden vragen of ze een filiaal mogen openen. Daar zegt hij niet gemakkelijk ja op: ,,Dan kan die gefortuneerde eigenaar van die voetbalclub in Engeland mij nog zoveel keer uitnodigen voor een Champions League-wedstrijd, je moet hier wel binnen de familie passen. Als het gevoel er niet is, wordt het ook niets. Mensen moeten begrijpen waar de Supperclub voor staat.''
Het familiegevoel is misschien wel het hart van de club. Daar moet volgens Van der Leden en Wagemans alles in passen. ,,De club groeit organisch aan. Wij hebben geen marketingboekje over hoe het moet. Er is geen recept, maar wel een ziel die wordt bepaald door het personeel en de gasten op de avond zelf. Iedereen participeert daarin en iedereen anticipeert op elkaar. Dat is de Supperclub'', legt Wagemans uit.
Een avondje Supperclub is misschien nog wel het beste te omschrijven als een vorm van escapisme, een korte vlucht uit de werkelijkheid om alle zintuigen te laten prikkelen. Dat wordt weer eens duidelijk tijdens het 'feestje' wegens de begrafenis van de lounge-cd serie. De mensen hangen, staan en liggen vooral vrolijk door elkaar in de vrijwel wit-steriele omgeving. Vijf menselijke cocons bewegen zich het eerste uur als wormvormige aanhangsels over de loungebanken. Er worden glycerinespuiten uitgedeeld met daarin de dressing voor de salade die later in een hondenvoederbak wordt geserveerd. Supperclub is je vooral overgeven aan het onverwachte dat komen gaat.
Voor hip Amsterdam is de club vooral imago en dat is voor de organisatie en het personeel weer reden om er de draak mee te steken. ,,In Londen zijn er twee mogelijkheden om een Supperclub te openen: aan de Westside waar de 'Prada's en de Gucci's' zitten of aan de Eastside waar ,,geen merk te beleven is'', hoogstens de underground zich roert. Dan gaan wij dus daar zitten. Dan komt Madonna maar met een taxi naar de club.''
Omdat iedere dag aan een nieuw feest wordt gewerkt, gaat er ook wel eens wat mis, geeft Van der Leden toe. ,,We hadden hier pas een muzikante, dat was helemaal niks. Die kon beter in een crematorium gaan zingen'', lacht hij er zachtjes bij. De aankomende leden moeten er hun stem over uitbrengen. Zij zijn tenslotte een belangrijk onderdeel in de interactie in het 'clubgebouw'. ,,Om het lidmaatschap te bemachtigen moeten de mensen wel wat doen. Zij moeten onder meer worden aangedragen door vijf mensen die al bekend zijn bij de Supperclub. Maar misschien moeten ze nog wel wat meer doen om lid te worden'', houdt Van der Leden zich nog even op de vlakte. Het lidmaatschap krijgt vanaf volgend jaar zijn definitieve vorm.
