De manager van een hotel in de omgeving van de Prins Hendrikkade wacht maandachochtend samen met zijn architect op zijn beurt. Hij wil een budgethotel met 35 kamers uitbreiden naar een driesterrenhotel met 55 kamers.
De vergunningen worden verstrekt op volgorde van aanvraag: van wie eerst komt, eerst maalt.
De architect vindt de procedure onduidelijk. ‘Je weet niet waar je aan toe bent; wordt er nu gekozen voor kwaliteit of voor kwantiteit? Als er te veel aanvragen zijn wordt er geloot. Maar wie krijgt dan de voorkeur? Iemand met dertig of iemand met drie kamers?’, zegt hij in Het Parool.
Voor de zekerheid zijn ze vroeg gekomen. Eerst maar een bouwbeginselaanvraag doen. Daarna is het afwachten.
De manager is pessimistisch: ‘De vorige hotelnotitie is niet waargemaakt. De gemeente wil alleen vijfsterrenhotels, maar in het laagseizoen staat de hele stad leeg. De gemeente moet kamers met mate uitgeven, hoteliers verdienen meer bescherming.’
Voor de één een web van onduidelijkheid, voor de de eigenaar van een paar panden in het centrum een nieuwe kans. De man, die zich niet bekend wil maken, wil graag een hotel met twintig kamers beginnen. ‘Er is nog ruimte voor meer hotels. In de zomer kun je geen kamer krijgen.’
Een uitgebreid plan heeft hij nog niet. ‘Dat laat ik pas maken als duidelijk is of ik mag bouwen. Ik moet veel investeren in mijn panden en dan wil ik eerst meer duidelijkheid.’
De lokettist helpt hem even later uit de droom: ‘Zo werkt het niet helemaal, er moeten nog stukken bij.’ Na overleg mag hij toch een aanvraag indienen. Met een stempel op zijn formulier vertrekt hij weer, ook voor hem is het afwachten. ‘Ze bellen.’
