Als hij op zijn ouders moest wachten, die namen na thuiskomst eerst lekker een borrel, zat Kokmeijer pas tegen halfacht aan tafel, vertelt hij in NRC.
Onno’s vriendjes in het Noord-Hollandse Opperdoes speelden dan al lang buiten, dus begon hij zelf te koken, zodat zijn ouders bij thuiskomst meteen aan tafel konden en hij snel weer de straat op kon. Hollandse pot, daar was hij goed in.
Wereldkampioenschap
Het koken lag hem, dus deed hij LTS consumptieve technieken, waarna hij het leerlingstelsel in ging. Vier dagen werken, één dag naar school. Een Hoornse restauranthouder stuurde hem naar Amsterdam, waar hij van restaurant naar restaurant ging.
Ook ging hij wedstrijdkoken, en schopte het zelfs tot het wereldkampioenschap in 1995. Daar werd hij vierde. ‘Achter Engeland, Duitsland en Zwitserland’, weet de nu 34-jarige Kokmeijer nog precies.
Twijfel
Daarna sloeg de twijfel toe. Wil hij wel echt topkok worden? Hij was 23 en werkte bij topchef Allan Pearson bij Merlet in Schoorl. Pearson schold en tierde op pispaal Kokmeijer, maar dat was vooral om hem uit te proberen, of hij wel hard genoeg was.
In tegenstelling tot zijn luidruchtige leermeester Pearson, heeft Kokmeijer nu liever dat het rustig en stil is in zijn keuken in Ciel Bleu, zegt hij in NRC. Zolang alles goed gaat tenminste. Want hij kán wel schreeuwen tegen zijn jongens, vooral als ze niet scherp zijn.
Pearson schold dan wel veelvuldig op de jonge Kokmeijer, hij bracht hem wel de liefde voor het vak bij die nodig is om de top te bereiken. En die top bereikte Kokmeijer november definitief, met het behalen van de tweede Michelin-ster voor Ciel Bleu.
