Wouter Verkerk

Hardwerkende vakmensen die veel succes boeken met hun zaak, delen één frustatie. Ze liggen er niet van wakker, ze halen hun schouders er zelfs een beetje over op, maar ergens steekt het ze wel. Collega's die werken in een veel minder drukke zaak in dezelfde stad, noemen de drukte bij de ander namelijk 'gewoon mazzel'.

Uw verkopende medewerkers, bediening aan tafel, bepalen waar naartoe u op vakantie gaat aan het eind van het jaar. Wordt het een midweek in een vakantiepark in het laagseizoen? Of gaat u een paar weken genieten van cocktails op een tropisch eiland?

Zo gek is het niet, dat concept waarbij gasten niet alleen betalen voor wat ze eten en drinken, maar voor de tijd dat ze bij je binnen zijn geweest. Een combinatie van die twee zou helemaal eerlijk zijn.

Als je eind jaren zestig het café van mijn opa in Soest binnenwandelde, dan zou mijn oma of hijzelf je na een hartelijke begroeting hebben gevraagd wat je graag had willen drinken. Als cafébezoeker in die jaren wist je precies waar je uit kon kiezen.

Vorig jaar schreef ik op mijn website een blog over een rookvrij terras, een paar maanden later viel de halve (horeca)wereld over me heen. Voor een halve dag was ik de meest gebelde man op radio en televisie. Mijn voorspelling dat rookvrije terrassen binnen enkele jaren heel gewoon zullen zijn, werd vertaald in 'Hij vindt dat roken verboden moet worden op een terras!'. Voor de goede orde: dat vind ik helemaal niet!

Het personeelstekort is op sommige plekken is inmiddels zo nijpend dat er in Amsterdam tekengeld wordt betaald voor een transfer van goede horecamensen. Ze worden brutaal benaderd in een concurrerende zaak en krijgen letterlijk vijf groene bankbiljetten in hun handen gedrukt als ze de overstap maken

'Ja maar als ik dat doe, dan gaat meteen iedereen dat bestellen...' of 'Als ik daar aan begin is het einde zoek. nee hoor, gelijke monniken gelijke kappen!'