Iedere twee weken mocht ik in Misset Horeca als columnist op de bres springen voor horecaondernemers. Daar genoot ik van.

Mijn bewondering voor horecamensen is groot. ‘Ze zijn omgeven door duizenden prikkels per dag waarop moet worden gereageerd om de veeleisende gast te plezieren. Op adrenaline draaiend om het ingewikkelde proces van ontvangst, koken, serveren en afscheid te managen’, schreef Hans Steenbergen eens. En zo is het.

Ze ondernemen in een glazen huis. De deur van een horecazaak staat altijd wagenwijd open en eenieder mag naar binnen en iets roepen over wat hij ziet, ruikt en proeft. Ons oordeel over de horeca kent weinig terughoudendheid of reflectie, elke onbenul heeft zijn mening klaar over dit complexe vak. Dat heeft iets onzedelijks.

En dan is er nog de overheid. Horecamensen hebben te maken met zeven ministeries, tientallen instanties en moeten talloze vergunningen regelen en tig wetten naleven. De administratieve lastendruk is de afgelopen jaren eerder toe- dan afgenomen.

Maar bovenal ben ik een liefhebber. In de kroeg, het restaurant of het hotel speelt zich het volle leven af. Ook dat van mij. Met plezier schreef ik over die persoonlijke ervaringen.

Nee, aan onderwerpen voor mijn stukjes had ik in die zes jaar nooit gebrek.

Nu lonkt een nieuwe uitdaging: die van hoofdredacteur bij The Food Research Company. Ik ga voor de foodindustrie onderzoek doen naar marktontwikkelingen, bestudeer consumentengedrag en ga daar publicaties van maken voor ondernemers. Ik heb zin in de foodwereld, die zo in beweging is. En ik heb zin in grotere onderzoeken en in mooie publicaties.

Maar die luttele paar honderd woorden achterin Misset Horeca ga ik vreselijk missen. Mijn fascinatie voor dat schitterende horecavak blijft onverminderd groot.

Radboud Bergevoet, columnist en horeca-journalist