Het is al dagenlang het gesprek van de dag. Bij de receptie wordt voortdurend gevraagd hoe het met de branden zit. De meisjes achter de balie weten het ook niet. Het verandert van uur tot uur.

’s Avonds komen de hotelgasten bijeen op de balustrade op de vierde etage om de branden te zien vlammen in de heuvels achter het hotel. Daar, maar ook tijdens het ontbijt of het diner op het terras wisselen ze ervaringen uit, geven elkaar tips, doen voorspellingen en vertellen elkaar het laatste nieuws. De Nederlandse nieuwsuitzendingen die via de schotel tot het hotel doordringen zijn vaste kost.

R. Dunning uit Amersfoort houdt het allemaal goed in de gaten. ‘Je schat het in’, zegt hij droogjes, ‘en je gaat weg als het te heet onder de voeten wordt’. Het wordt volgens hem pas ‘echt angstig’ als het vuur oprukt richting het hotel, zoals maandag en dinsdag het geval was.

Toen omsingelde het vuur het plaatsje Saint-Aygulf als het ware. ‘Het trok in een V-vorm om ons heen’, schetst Dunning. De weg die het hotel van het strand scheidt, stond vol met verkeer dat niet meer voor- of achteruit kon omdat de weg verderop in beide richtingen in brand stond.

Het hotel werd die avond ingericht als opvang voor evacués en toeristen die niet meer terugkonden naar hun verblijf. ‘We hebben de matrassen van het privéstrand gehaald en binnen neergelegd’, zegt hotelmanager C. Luiten. In drie zaaltjes hebben tachtig mensen overnacht. Van het hotel kregen ze een laken, een flesje water en de volgende ochtend een ontbijtje. ‘Er was geen grote paniek, wel waren mensen zichtbaar geraakt. We hebben ze begeleid, een praatje gemaakt en geprobeerd ze op hun gemak te stellen.’

Luiten is er eerlijk over. Er zijn gasten vertrokken, uit angst voor de branden. Normaal gesproken had dat het hotel geld gekost, maar de leeggekomen plaatsen worden nu opgevuld door kampeerders die de camping niet meer zien zitten. Ook zijn er annuleringen geweest. ‘Zonder meer’, zegt Luiten. ‘Ik heb wel het idee dat dit gevolgen heeft.’

‘Als ik het had geweten, was ik niet gekomen’, zegt M. Crezee uit Sprang-Capelle. Samen met haar vriend kwam ze maandag aan in het hotel. ‘Door die branden zijn we nog nergens geweest. Ik blijf liever in de buurt van het hotel. Hier zit je nog enigszins veilig omdat het aan zee ligt.’

De familie Huisman uit Den Haag heeft dat ook al bedacht. Zij zijn met het vliegtuig gekomen en kunnen dus geen kant op als het vuur nadert. ‘Dan duiken we de zee in’, zegt ze, terwijl net een geel blusvliegtuig vlak over het dak van het hotel scheert. Het toestel daalt voorzichtig, gaat even met de buik door de zee, stijgt weer op en draait landinwaarts om nieuwe branden te blussen.