Bosman, sinds twee jaar werkzaam bij Olivier in Utrecht, had geen idee dat zijn leidinggevende hem had opgegeven voor de Parel van het Jaar. Hij zat dan ook nietsvermoedend in de zaal. 'Ik werd er enorm door overvallen.' Trots is hij zeker, maar ondanks de roes van de winst, verzuimt hij niet om zijn collega's bij Olivier te roemen. 'Er zijn er genoeg die mijn plek kunnen innemen.'
Heel erg gegroeid
Wat heeft dan de doorslag gegeven volgens Bosman? 'Ik kan wel zeggen dat ik in de afgelopen anderhalf jaar heel erg ben gegroeid. Ik ben vanaf dag één omarmd binnen een bedrijf waar het hard werken is en waar het soms iets te druk is. Er moet dus op het scherpst van de snede worden gepresteerd.'
En dat was in het begin niet makkelijk voor hem. 'Voordat ik bij Olivier begon, heb ik twee jaar gerevalideerd vanwege mijn suikerziekte. Ik had geen idee hoe de horeca werkte, maar ik zei: 'Ik heb geen ervaring, maar ik ben een hard werker, ik ben eerlijk en ik ben nooit ziek. Zullen we het gewoon proberen? Daar begon het.'
Moeite met volle dienbladen
Zijn assistent-bedrijfsleider Jacob Andela, die hem opgaf voor de Parel van het Jaar, kan zich die eerste dagen nog goed herinneren. 'Hij kon amper een dienblad vasthouden. Bij elk vol dienblad wat ik aan hem meegaf, zei hij: 'Meen je dat nou?' Bosman kan er nu wel om lachen. 'Kan het niet één voor één?, vroeg ik.' Na drie drukke dagen begon ik het wel te voelen. Maar ik liet me niet kennen. 'Even doorbijten, niet opgeven', zei ik tegen mezelf.
Bosman verhuist binnenkort naar Alkmaar. 'Ik moet dus met pijn in het hart afscheid nemen van mijn collega's. Wat ik precies voor werk ga doen, daar moet ik over nadenken. Ik wil graag vinologie studeren en sommelier worden. Ik ben in ieder geval wel gegrepen door de horeca.'
