De app van de Terras Top 100-vakjury begint al te ratelen op 16 mei. ‘Kregen we vandaag niet de lijst met de te bezoeken terrassen?’ Tekenend voor het fanatisme en enthousiasme bij de vakjury. En als dan de lijst met 125 terrassen is gemaild, gaat de 21-koppige jury op pad. Met de auto, de trein, de bus, de boot en soms ook de fiets. Van Ameland tot Heerlen en van Terneuzen tot Roden. En tijdens deze bezoeken delen juryleden enthousiast hun ervaringen. Een - geanonimiseerde - bloemlezing van de meest opvallende zaken.
‘Wat een topbedrijven’
De tweede ronde van de Terras Top 100 is er eentje waarin de 125 beste terrassen zijn overgebleven. Het merendeel van de ervaringen is dan ook positief. ‘Wat worden we hier in de watten gelegd’, lezen we. ‘Gisteren mijn laatste terras bezocht; daar werd ik heel blij van!’ ‘Zo, zeg. Twee toppers op één dag, wat een topbedrijven’, lezen we van weer een ander jurylid. En zoals ieder jaar, dient ook in 2017 een bezoekje te worden gebracht aan diverse Waddeneilanden. Een gelukje voor ons jurylid: ‘6.00 uur op en 13 kilometer tegen de wind in fietsen.’ Om later op de dag te melden: ‘Het was wel heel goed!’ Een ander: ‘Onderweg en nog niet teleurgesteld. Kwaliteit hier is keurig!’
‘Nee, dit is écht een amberbier!’
Ons jurylid treft het. Een prachtige dag in een waanzinnig mooie omgeving. Het chique terras dat hij mag beoordelen, ligt er fraai bij. En na de lunch bestelt hij twee bieren. Zoals ‘t bij de - anonieme - jurering hoort, bestelt hij ‘Twee biertjes’, in de hoop dat de medewerker vraagt welke bieren en vervolgens een aanbeveling doet. Dat doet hij en we besluiten voor het huisbier te gaan. Een ‘mooie amber’, aldus de opgewekte jongeman.
Even later komt een medewerkster terug en zegt: ‘Twee pilsjes.’ ‘Nee, wij hebben jullie huisbier besteld’, antwoordt het jurylid. ‘Ja, dit is ons huisbier’, antwoordt de dame, terwijl ze twee fluitjes Gulpener neerzet. ‘Dit is amber?’, vraag een enigszins verbouwereerd jurylid. ‘Ja, kijk maar’, zegt de medewerkster, terwijl ze met haar vinger op het glas wijst. ‘Dit is namelijk iets donkerder dan ‘normaal bier’.’ Ze loopt weg en het jurylid kijkt z’n tafelgenoot aan. Die neemt voor alle zekerheid een slok. ‘Nee’, zegt deze. ‘Dit is pils.’
De jongeman bij wie de bestelling is gedaan loopt voorbij. ‘Is dit jullie huisbier?’, vraagt ons jurylid, nog altijd iets uit het veld geslagen. De jongeman kijkt: ‘Nee, natuurlijk niet, dit is pils.’ Hij pakt de glazen van tafel. ‘Excuses, ik ga het meteen in orde maken.’ Niet lang daarna komt hij terug met twee prachtig getapte glazen amberbier. Zijn vrouwelijke collega kijkt uit haar ooghoeken naar de tafel. Ze zou de rest van de middag niet meer in de buurt komen.
‘Wij zijn winnaar van de Terras Top 100’
Om te voorkomen dat hij voor een dichte deur komt te staan, checkt ons jurylid altijd even online de openingstijden. Ook handig om een goed beeld te krijgen van het te bezoeken bedrijf. ‘Wel bijzonder’, appt een jurylid. ‘Het eerste terras waarvan ik de site bestudeer, zegt winnaar te zijn van de Terras Top 100.’ Een blik op de site leert inderdaad dat op de homepage staat: ‘Wij zijn winnaar van de Terras Top 100!’ Is dat ook zo? Nee.
De toppers
Ze zwiert tussen de tafels door, het gezicht standaard op standje gastvrij. ‘Dames, wat mag ik voor u inschenken?’, en als ze wegloopt langs een tafel waar twee mannen aan het lunchen zijn: ‘Heren, smaakt het?’ Tel daarbij op dat het bezoek glansrijk verloopt, alles klopt, en u begrijpt de lofzang van ons jurylid. Medewerkers, hét visitekaartje van iedere zaak.’ Ook een ander jurylid vond dit jaar een optimale terraservaring op zijn pad. ‘Gewoon top, helemaal zoals je verzorgd wilt worden.’ We lezen even verderop: ‘Prima bediening en iedereen die aan tafel komt, heeft kennis van zaken. Onze topper voor dit jaar.’
‘Zwaaien om aandacht’
Je hebt van die dagen... Ons jurylid gaat een dagje jureren en heeft pech. ‘Om 11.00 uur begonnen met worstblokjes, we moesten zwaaien naar de ober. Wat een geld laten ze hier liggen.’ Als ons jurylid bij het derde terras aankomt: ‘Het is nu 16.00 uur en niemand heeft nog gevraagd of we iets willen eten.’ En bij het volgende terras, iets voor 17.o0 uur, luidt de begroeting: ‘U komt alleen maar wat drinken, toch?’
‘Wilt u blauwe wijn?’
Gevoel voor humor is subjectief, maar medewerkers die met de juiste kwinkslag een glimlach op het gezicht van de - anonieme - juryleden weten te toveren, zijn natuurlijk goud waard. ‘Wijn? Wilt u rood, wit of blauw?’, vraagt de medewerker. Waarop ons jurylid oprecht verbaasd antwoord: ‘Doe dan die blauwe maar.’ Medewerker: ‘Dat hebben we niet.’