Wel adverteert hij sinds vorige week intensief op driehoeksborden langs de weg: bij zijn ‘Patatje Perfecta, echte Vlaamse friet‘ krijgt de klant gratis mayonaise. Maar oorlog? ‘Zo zie ik het nog niet.‘

Toen de oma van zijn vrouw tweeënhalf jaar geleden verse frites voor hem bakte, kwam Rozema op het idee om die in zijn vishandel ook te gaan verkopen. ‘Ik vond ze zo lekker, maar je kunt ze vrijwel nergens krijgen. Cafetaria‘s worden meestal meestal gerund door franchisers die verplicht zijn patat af te nemen bij een vaste groothandel‘, aldus Rozema.

‘Ik ben met dit idee het hele land doorgegaan‘, zegt Rozema. ‘Een paar keer heb ik een dag in een patatzaak gewerkt en met leveranciers heb ik gesproken over aardappelen en vet. Alle informatie heb ik op één hoop gegooid met dit als resultaat.‘

Wekelijks zet hij vijf- tot zeshonderd kilo aardappelen om als verse frites. Dat moet minstens duizend kilo worden, zegt Rozema. ‘Ik zie mij echter niet als concurrent van Kokkie‘, zegt hij. ‘Op zondag en op maandag ben ik niet open en op andere dagen sluit ik om zes uur. Wie een frikadel wil, kan bij mij bovendien niet terecht. Moslims daarentegen komen juist bij mij omdat in het vet waarin de patat wordt gebakken niet tevens frikadellen worden bereid.‘

‘Ik zag bij Kokkie de kwaliteit wel teruglopen‘, vervolgt hij, ‘dus de mensen hebben alleen maar baat bij concurrentie. Ik heb trouwens al gehoord dat Kokkie nu ook lekkerbekjes wil verkopen.‘

Eigenaar Patrick Hamelynck van snackbar Kokkie baalt enorm van zijn concurrent. ‘Hij heeft een goed visje, maar laat hij zich daar bij houden. Schoenmaker blijf bij je leest! Nu is die visboer een beetje bezig frieten te verkopen.‘ Het kost hem klandizie, zegt Hamelynck. ‘Elk frietje van hem is er één minder van mij‘, constateert hij.

Een reclamebord tegen een verkeerslicht om voorbijgangers te attenderen op Kokkie sneeuwt onder bij de borden van zijn concurrent. Het zijn grote borden met een opvallende gele patatzak die Rozema van klanten moeten voorzien. Vanaf de Laan van Spitsbergen hebben voorbijgangers bovendien direct zicht op de vishandel. De cafetaria bevindt zich uit het zicht, in het naar binnen toe gebouwde winkelcentrum. ‘Hij zit op een heel mooi punt‘, beseft Hamelynck. ‘Ik kan hier niets tegen doen. Het is vrije handel. Gelukkig heb ik mijn vaste klanten. Bovendien is hij op zondag en maandag dicht en kunnen de mensen na zes uur ook niet meer bij hem terecht. Maar ik merk het wel. Hij eet me bij wijze van spreken de kaas van het brood.‘ Zelf ook vis verkopen, daar ziet hij niets in. ‘De kwaliteit vis die hij verkoopt kan ik natuurlijk nooit bereiken.‘

Wel adverteert hij sinds vorige week intensief op driehoeksborden langs de weg: bij zijn ‘Patatje Perfecta, echte Vlaamse friet‘ krijgt de klant gratis mayonaise. Maar oorlog? ‘Zo zie ik het nog niet.‘

Toen de oma van zijn vrouw tweeënhalf jaar geleden verse frites voor hem bakte, kwam Rozema op het idee om die in zijn vishandel ook te gaan verkopen. ‘Ik vond ze zo lekker, maar je kunt ze vrijwel nergens krijgen. Cafetaria‘s worden meestal meestal gerund door franchisers die verplicht zijn patat af te nemen bij een vaste groothandel‘, aldus Rozema.

‘Ik ben met dit idee het hele land doorgegaan‘, zegt Rozema. ‘Een paar keer heb ik een dag in een patatzaak gewerkt en met leveranciers heb ik gesproken over aardappelen en vet. Alle informatie heb ik op één hoop gegooid met dit als resultaat.‘

Wekelijks zet hij vijf- tot zeshonderd kilo aardappelen om als verse frites. Dat moet minstens duizend kilo worden, zegt Rozema. ‘Ik zie mij echter niet als concurrent van Kokkie‘, zegt hij. ‘Op zondag en op maandag ben ik niet open en op andere dagen sluit ik om zes uur. Wie een frikadel wil, kan bij mij bovendien niet terecht. Moslims daarentegen komen juist bij mij omdat in het vet waarin de patat wordt gebakken niet tevens frikadellen worden bereid.‘

‘Ik zag bij Kokkie de kwaliteit wel teruglopen‘, vervolgt hij, ‘dus de mensen hebben alleen maar baat bij concurrentie. Ik heb trouwens al gehoord dat Kokkie nu ook lekkerbekjes wil verkopen.‘

Eigenaar Patrick Hamelynck van snackbar Kokkie baalt enorm van zijn concurrent. ‘Hij heeft een goed visje, maar laat hij zich daar bij houden. Schoenmaker blijf bij je leest! Nu is die visboer een beetje bezig frieten te verkopen.‘ Het kost hem klandizie, zegt Hamelynck. ‘Elk frietje van hem is er één minder van mij‘, constateert hij.

Een reclamebord tegen een verkeerslicht om voorbijgangers te attenderen op Kokkie sneeuwt onder bij de borden van zijn concurrent. Het zijn grote borden met een opvallende gele patatzak die Rozema van klanten moeten voorzien. Vanaf de Laan van Spitsbergen hebben voorbijgangers bovendien direct zicht op de vishandel. De cafetaria bevindt zich uit het zicht, in het naar binnen toe gebouwde winkelcentrum. ‘Hij zit op een heel mooi punt‘, beseft Hamelynck. ‘Ik kan hier niets tegen doen. Het is vrije handel. Gelukkig heb ik mijn vaste klanten. Bovendien is hij op zondag en maandag dicht en kunnen de mensen na zes uur ook niet meer bij hem terecht. Maar ik merk het wel. Hij eet me bij wijze van spreken de kaas van het brood.‘ Zelf ook vis verkopen, daar ziet hij niets in. ‘De kwaliteit vis die hij verkoopt kan ik natuurlijk nooit bereiken.‘