Op Facebook schrijft Michel van der Kroft: 'Ik wil Robert Jan Nijland hartelijk danken voor het vertrouwen, de steun, de samenwerking én het podium dat hij mij biedt met zijn mooie zaak. Ik wil al mijn collega’s bedanken met wie ik in die 12½ jaar heb mogen samenwerken. De gastronomie is topsport én teamsport! Ook een heel groot woord van dank aan al onze gasten. Natuurlijk ook onze leveranciers bedankt, want zonder de allermooiste ingrediënten kunnen wij niet lekker koken.'
'En als allerbelangrijkste de twee mooiste sterren uit mijn leven, mijn lieve vrouw Maria do Céu en onze lieve dochter Mariza. Woorden schieten tekort voor de manier waarop zij mij begrijpen, steunen én mij de ruimte geven om mijn vak uit te oefenen op de manier waarop ik dat graag doe. Dank jullie wel! Het is een hele mooie en intense reis geweest en die reis zet zich voort.'
Over Michel van der Kroft
‘Ik ben op mijn bek gegaan, maar heb gevochten als een leeuw. Succes krijg je niet op een presenteerblaadje', zei de chef-kok eerder in een interview met Misset Horeca. Al op jonge leeftijd is het Van der Kroft zijn droom om SVH Meesterkok te worden. ‘Toen ik deze hoogste graad van vakbekwaamheid had, begon ik te dromen over een Michelinster. En toen ik een ster had, wilde ik er twee.’
Het is kenmerkend voor de chef-kok die stapjes wil blijven maken. Op de vraag of hij nu droomt over een derde ster, antwoordt hij eerlijk: ‘Dromen mag, maar ik ben realistisch. Dan heb je het over de top van de wereld, dat is niet voor iedereen weggelegd. Driesterrenrestaurants, daar heb je er maar twee van in Nederland en ik weet niet of ik tot dat selecte groepje hoor. Wat ik nu wil, is groeien en van die twee sterren twee hele sterke sterren maken. Twee sterren waar niemand omheen kan. Je moet altijd een doel hebben om naar te streven.’
De liefde voor koken ontstaat op de LTS. ‘De dag dat ik voor het eerst dat kokspak aantrok en die eerste kookles kreeg, toen wist ik het eigenlijk wel: dit is wat ik de rest van mijn leven wil doen.’ In de brugklas krijgt de jonge Van der Kroft van alle ambachten wat mee: hout- en metaalbewerking, maar ook zogeheten consumptieve technieken, waar serveren, koken en brood- en banketbakken onder vallen. ‘Ik koos daarvoor.’ Zo belandt hij in het tweede jaar van zijn opleiding als leerling-kok bij restaurant De Waag in Hoorn, een jaar later proeft hij van het koken in een restaurant met destijds één Michelinster, restaurant Excelsior in het Amsterdamse Hotel de l’Europe. ‘Daar heb ik een goede klassieke basis meegekregen.’
De liefde voor het vak, de discipline, motivatie en het doorzettingsvermogen dat nodig is, wil hij ook aan zijn team meegeven. ‘Ik vind dat heel belangrijk om mijn eigen enthousiasme voor het vak door te geven aan jonge mensen. Ik sta niet als een Gordon Ramsay in de keuken de hele boel bij elkaar te schelden. Daar geloof ik niet in. Talent om je heen moet je verzamelen en opbouwen, niet afbreken. Fouten moet je analyseren, zodat mensen zich kunnen verbeteren.’
Van der Kroft komt over als iemand die iedere dag fluitend naar zijn werk gaat, nooit zijn zelfbeheersing verliest en geniet van iedere minuut in het leven, maar wat maakt hem boos? ‘Ik kan niet tegen mensen die niet de juiste motivatie hebben, dan kan ik wel hard zijn. Die sterren hebben echter als voordeel, dat je mensen aantrekt die al gemotiveerd zijn.’
Toekomst
‘Als het fysiek niet meer gaat, dan zie ik mezelf een klein eetcafeetje hebben in Portugal, een land wat veel voor mij betekent en me inspireert, ook op culinair vlak. Daar in mijn cafeetje zou ik espresso’s maken voor de gasten en een lekker glas wijn inschenken met een simpel gerechtje erbij. Gewoon omdat ik het dan vast ook nog leuk vind om gasten te ontvangen. Maar zo ver is het nog lang niet. ‘Ik zit nog vol energie en hoop het hier nog heel lang vol te houden.’
Van der Kroft zit nu 12,5 jaar in ’t Nonnetje. Nooit heeft hij het betreurd dat hij er niet de eigenaar is. ‘Was het mijn eigen zaak geweest, dan had ik mijn aandacht moeten verdelen. Had ik me zorgen moeten maken over het betalen van rekeningen.’ Nijland geeft hem de vrijheid om met koken bezig te zijn. Verschaft hem een podium waarop hij zijn vak kan uitoefenen zoals hij dat wil.
‘Als je kijkt naar mijn loopbaan in Harderwijk, dan kun je zeggen dat de puzzelstukjes hier perfect in elkaar zijn gevallen. Ik voel dat er nog meer inzit. Ik zie het als mijn taak, mijn uitdaging om die reis – die tot nu toe al heel mooi was – voort te zetten.’ Lees hier het hele interview.
